Królestwo Elfów

Posłaniec kiwnął lekko głową, cały czas stojąc w przedsionku domostwa. Po chwili zastanowienia i przetrawienia wyglądu Ananiela, otworzył zaglejtowaną herbem Karka-han wiadomość, rozwinął pergamin i począł czytać powoli i wyraźnie:
- Drogi Ananielu! Ja, Itminis, burmistrz stolicy Margonem wraz z mą małżonką, Lukrecją, zwracamy się do Ciebie z prośbą o pomoc! - posłaniec wyraźnie zaakcentował wykrzyknik, po czym rozejrzał się i kontynuował. - Nie wysyłalibyśmy do Ciebie, drogi elfie, zaglejtowanego listu, jeśli to nie byłaby sprawa niezwłoczna. Wśród szemranej ludności słychać głosy, które mówią, iż jesteś cenionym podróżnikiem i kimś, kto łaknie przygód. Wiedz przeto, że teraz nastała chwila, kiedy to za swoje czyny możesz pozyskać wysokie wynagrodzenie w wysokości kilku tysięcy sztuk złota! - sługa odchrząknął i wrócił do czytania. - Zbierz więc odpowiednią kompanię i przybądź do zamku! Niżej podpisany Burmistrz Itminis. - posłaniec zwinął pergamin i wręczył Ananielowi, po czym dyskretnie otarł dłoń o szatę i wyprostował się. - Zapytasz zapewne, o co tu w ogóle chodzi... Otóż - zaciął się dramatycznie, wypuścił powietrze i westchnął. - Ktoś uprowadził obie córki burmistrza, więc ten postanowił je odnaleźć, jako przykładny ojciec, ale mniejsza. Więc... Podejmujesz się?


Elleth wyłoniła się zza posłańca. Kobieta była ubrana w ciemne szaty i maskę. W ręku dzierżyła sztylet, który właśnie w tym momencie chowała do pochwy. Przeciągnęła się, ziewajac i powiedziała :
- Nie wiem, jak ten tu oto An, ale ja się piszę! Nawet, jeśli mnie nie chcecie.

Posłaniec obejrzał się za siebie i znalazł w mieszkaniu szybciej niż Ananiel, czy Elleth. Wparował do dużego, ciemnego salonu i odetchnął

Elleth uczyniła podobnie, jak owy sługa burmistrza. Zanim jednak rozsiadła się na fotelu tuż obok kominka, zapaliła kilka świec, by rozjaśnic komnatę.

Posłaniec skrzywił się na widok listu pochłoniętego przez płomienie, a zachłysnął własną śliną, słysząc odmowe Ananiela.
- Ale... Jakto... Nie podejmujesz się?! - wykrzyknął zdesperowany sługa, wstajac z fotela. - Córki burmistrza zaginęły, ktoś je porwał, a Ty odmawiasz?! To... to niemożliwe, kręcisz sobie bat na własną skórę! I, co gorsza, to ja oberwę za Twoją odmowe, elfie! - człowiek zaczął liczyć do dziesięciu, uspokoił się i siadł z powrotem na miejsce. - Proszę, zastanów się do rana, list nic nie znaczył, nadal możesz pomóc. Prześpij się z tym, ale ja? Ja muszę juz niestety wracać, jeśli jutro rano nie wrócę po odpowiedź, to znaczy.... - posłaniec przełknął ślinę. - Że raczej już nie żyję. - po tych słowach ponownie wstał i począł wdziewać pelerynę, którą uprzednio zdjął i przywiesił nad kominkiem, rozgaszczając się nadto.


Elleth przewróciła oczami, spojrzała na Ana. "O jakim przebraniu on mówił, do cholery?" - pomyślała i rozsiadła wygodniej w fotelu. Pstryknęła plcami raz, czy dwa, płaszcz sługi począł wirować w powietrzu, a kobieta zaśmiała się, mówiąc :
- No już, już. Odziej się, chciałam tylko się spróbować.

Posłaniec skinął lekko głową, krocząc ku drzwiom. Nacisnął klamkę i otworzył je.
- Zastanów się jeszcze, bo możesz dostać coś więcej niż pieniądze. Masz na sumieniu zapewne wielu ludzi i innych stworzeń. Nie będę bawił się w kapłana, ale możesz otrzymać rozgrzeszenie za swe czyny od Najwyższego. Przemyśl to. - rzucił na odchodne i ruszył dalej.
Wyszedł z domku, siadł na konia i pojechał. Stukot kopyt obijał się echem od innych domostw, wędrował uliczkami. Droga powrotna była o wiele szybsza, gdyż koń cały czas cwałował, ile sił w nogach. Sługa był strasznie bojaźliwy, nie dziwmy mu się. Przedmieścia stolicy nie były bezpieczne. Po pół godziny jazdy, stanął przed wrotami pałacu. Zostawił konia w stajni i ruszył dziedzincem. Otarł buty z błota, strzepnął krople deszczu z szaty, uniósł dumnie głowę i wszedł do sali, w której był tylko burmistrz. Cała reszta wybyła do swych komnat.
- Witaj, panie. - ukłonił sie pokornie sługa.
- Zdziałałeś coś, Lucjuszu? - głos burmistrza załamał się. Rzeczywiście, można było mu wiele zarzucić - szemrane interesy, przekręty, nepotyzm - ale nie to, że nie kocha swych córek. Prawdę mówiąc, to one były i nadal są dla niego wszystkim.
- Elf powiedział, że nie chce się w to pakować. Mówi, że jest już na to za stary... Panie, mam wysłać po niego straż?
- Nie, Lucjuszu. Tudno, jeśli nie chce mi pomóc. Będę musiał sobie z tym poradzić inaczej.
- Inaczej? - spytał zaciekawiony posłaniec.
- Lucjuszu, nie bądź taki ucieszony. To żadne tortury, czy inne tego typu, które tak bardzo lubisz. Przyprowadź Altaira, naszego nadwornego magazyniera ze zbrojowni. Niech uprzednio zrobi listę, zawieziesz ją Ananielowi. Będą mogli wziąć bronie. Może nowe uzbrojenie ich skusi, oby.
- Tak jest, panie! - wykrzyknął sługa i odszedł.

Posłaniec skinął do zbrojownika na powitanie i wyprostował się.
- Burmistrz Itminis Cię wzywa, Altairze. Masz sporządzić listę wolnego uzbrojenia, które można powierzyć Elfowi i jego kompanii, która będzie szukać Lilii i Fryzelli. Pospiesz się i przybądź do dużej sali - powiedziawszy to, wyszedł, udając sie korytarzami do swej niewielkiej komnaty.

No tak. Altair nie usłyszał odpowiedzi na swoje pytanie, kim jest owy elf. Sługa znlazł się w swym pokoju, zbliżała się noc, każdy szykował się do snu.
Kolejnego ranka Lucjusz wybrać się miał po odpowiedź do Ananiela, czy ten podejmuje się zadania. Musiał się przygotować. Spakował do torby menażkę z wodą i kawałek chleba, gdyby coś go zatrzymało, wrzucił pięć miedziaków na dno i zasłał pryczę. Przysiadł przy oknie na niewielkim zydlu, spojrzał w otchłań nieba, policzył do stu i położył się spać.
Nastał świt. Słońce zagościło w każdej komnacie zamczyska. W wielkiej sali burmistrz i jego żona usadzali zadki na krzesłach i czekali na śniadanie. Na stole pojawiła się ogromna pieczeń. Podano talerze i kielichy do wina. Para zaczęła się zajadać, jakby nic się nie stało, ale w głębi serc mieli żal. Nie zapomnieli o swych córach.
- Och, Itminisie... A jeśli córeczki nasze teraz są głodne? - zaszlochała burmistrzowa.
- Lukrecjo, kochanie. Posłałem już po tego Ananiela, zaraz powinien przybyć wraz z Lucjuszem. Zgodzi się na pewno! Altair miał zgromadzić uzbrojenie dla jego kompanii, jeśli tak to można nazwać - burmitrz splunął w talerz, wygrzebał paluchami resztki mięsa z zębów i wstał od stołu, udając się na swój tron. - Wszystko bedzie dobrze!
Posłaniec gnał i gnał przed siebie. Koń ledwie zipiał. Nareszcie był na miejscu. Sługa stanął twardo na ziemi, rozejrzał i znów zapukał do drzwi, ale teraz wiedział juz, czego sie spodziewać.

Posłaniec odwrócił sie na pięcie i niczym cień, tylko, że o wiele bardziej widoczny, ruszył za Elfem.